Archive

Από τις διατάξεις των άρθρων 1094 και 1095 ΑΚ για τη διεκδικητική αγωγή, συνδυαζόμενες με εκείνες των άρθρων 810 μέχρι 819 του ίδιου Κώδικα για το χρησιδάνειο, προκύπτει ότι, ο κύριος πράγματος (κινητού ή ακινήτου) και χρήστης, σε περίπτωση που έχει αυτό δοθεί ως χρησιδάνειο, δικαιούται μετά την λήξη του χρησιδανείου να ασκήσει προς απόδοσή του, τόσο τη διεκδικητική αγωγή, όσο και την αγωγή από το χρησιδάνειο.

Εξάλλου, «λήξαντος δε καθ’ οιονδήποτε τρόπο του χρησιδανείου, ο χρησάμενος υποχρεούται, να αποδώσει το χρησιδανεισθέν πράγμα στον χρήστη, εφόσον δε αρνείται την απόδοση του, αντιποιούμενος για τον εαυτό του τη νομή του χρήστη στο πράγμα και έχοντας εκδηλώσει τούτο προς αυτόν, δημιουργείται παράνομη κατάσταση» (1921/2010 ΠΠΑ, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ)

Σε περίπτωση επιλογής ασκήσεως της αγωγής από τη σύμβαση χρησιδανείου, στο δικόγραφο αυτής πρέπει να αναφέρεται, η σύμβαση χρησιδανείου και η λήξη αυτής κατά νόμιμο τρόπο, τέτοιος δε είναι επί χρησιδανείου αόριστου χρόνου και η καταγγελία της συμβάσεως, επιδιδόμενη στον αντισυμβαλλόμενο – χρησάμενο (ΟλΑΠ 170/2003, ΑΠ 958/2004, ΑΠ 757/2008).

Νόμιμος δηλαδή τρόπος λήξης του χρησιδανείου αορίστου χρόνου είναι, ανεξάρτητα από τους αναφερόμενους στο άρθρο 817 ΑΚ τρόπους, και η καταγγελία της συμβάσεως (άρθρο 323 ΑΚ και κατ’ ανάλογη εφαρμογή 669 παρ. 2 α’ , 767 παρ. 1 ΑΚ) (ορ. ΑΠ 94/2016, ΝΟΜΟΣ προσαγόμενη, 449/2014 ΑΠ, ΝΟΜΟΣ, Αστικός Κώδιξ – Κατ’άρθρο ερμηνεία, Γεωργιάδη – Σταθόπουλου, Τόμος IV, σελ, 242).

Αικατερίνη Α. Βασιλοπούλου

Δικηγόρος Αθηνών

Master 2 Université Toulouse I

LLM, Αστικό Δίκαιο και Νέες Τεχνολογίες