Archive

Κατά το άρθρο 261 εδ. α’ ΑΚ η παραγραφή διακόπτεται μεταξύ άλλων με την άσκηση της αγωγής, δηλαδή με την επίδοση αναγνωριστικής ή καταψηφιστικής αγωγής (ΑΠ 953/2012). Ήδη, όμως, με το νέο άρθρο 261 ΑΚ όπως αντικαταστάθηκε με το αρ 101 Ν. 4139/2013, ορίζεται πλέον ότι η παραγραφή που διακόπηκε με τον τρόπο αυτό (άσκηση αγωγής) αρχίζει και πάλι από την έκδοση τελεσίδικης απόφασης ή την κατ’ άλλον τρόπο περάτωση της δίκης (παραγ. 1), ενώ στην περίπτωση που οι διάδικοι δεν επισπεύδουν την πρόοδο της δίκης και εφόσον δεν προβλέπεται άλλη προθεσμία για την ενέργεια διαδικαστικών πράξεων από αυτούς, η παραγραφή αρχίζει και πάλι έξι (6) μήνες μετά την τελευταία διαδικαστική πράξη των διαδίκων ή του δικαστηρίου (παρ. 2).

Στις περιπτώσεις αυτές η παραγραφή διακόπτεται εκ νέου εφόσον κάποιος διάδικος επισπεύσει την πρόοδο της δίκης, η δε διάταξη αυτή εφαρμόζεται και στις εκκρεμείς υποθέσεις εφόσον δεν έχει εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση.Read More

Κατά το άρθρο 224 ΚΠολΔ, το οποίο ορίζει «Είναι απαράδεκτο να μεταβληθεί η βάση της αγωγής. Με τις προτάσεις που κατατίθενται ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου ή με προφορική δήλωση που καταχωρίζεται στα Πρακτικά, μπορεί ο ενάγων να συμπληρώσει, να διευκρινίσει ή να διορθώσει τους ισχυρισμούς του, αρκεί να μη μεταβάλλεται η βάση της αγωγής».

Πάγια η νομολογία δέχεται η μεταβολή που αφορά τα υποκείμενα της δίκης (υποκειμενική μεταβολή αγωγής) είναι απαγορευμένη.Θεμελιακό στοιχείο του δικογράφου συνιστά η μνεία του ονοματεπώνυμου του διαδίκου. Σύμφωνα και με τη θεωρία[1] «Με γνώμονα την ένταξη των υποκειμενικών στοιχείων του δικογράφου στο ουσιαστικό αντικείμενο της δίκης, πάγια κρατεί στην επιστήμη η άποψη, κατά την οποία μεταβολή του διαδίκου (ενάγοντος και εναγομένου), υπό την εκδοχή τόσο της αντικατάστασης του παλαιού, όσο και της προσθήκης νέου, λαμβάνει χώρα ανεπίτρεπτα μετά τη θεμελίωση της εκκρεμοδικίας, καθώς σε αντίστοιχη περίπτωση παραβιάζεται η αναγκαία τήρηση προδικασίας…Συναφώς νομολογήθηκε ότι εφαρμόζεται το αρθρο 224 εδ. α΄ΚΠολΔ και στην περίπτωση μεταβολή της ιδιότητας του διαδίκου» (ορ. σχετ. ΑΠ. 1229/1990, ΕΕΝ 1991, 499=ΕλλΔνη 1991, 1245, ΜονΠρΘες 1460/11972 Δ 1972, 683 «Ο υποβάλων αίτησιν ως πληρεξούσιος ετέρου δεν δύναται δια δηλώσεως επ’ακροατηρίω να συμπληρώση ταύτην ως υποβαλλόμενην υπ’αυτού και δι’εαυτόν, διότι ούτω προστίθεται διάδικος άνευ προδικασίας», με επιδοκιμαστικό σημείωμα Μπέη, ο.π. 686 και ΜονΠρΑθ 7111/1988, ΑρχΝ 1989, 260, η οποία σε αντίστοιχη απόπειρα του ενάγοντος με το δικόγραφο της κλήσης, έκρινε ότι με τον τρόπο αυτό λαμβάνει χώρα «εισαγωγή προς συζήτηση μη εκκρεμούς υποθέσεως ή ανεπίτρεπτη μεταβολή του αντικειμένου της διαφοράς κατά τα υποκειμενικά του όρια».Μάλιστα η θέση αυτή ισχύει και στο δεύτερο βαθμό, σύμφωνα με την ΕφΛαρ. 511/2007 «Η δε δήλωση του εκκαλούντος, που καταχωρήθηκε στα πρακτικά συζητήσεως της παρούσας, ότι εσφαλμένα και εκ παραδρομής η υπό κρίση έφεση στρέφεται κατά του Α. Π. Κ. αντί της παραπάνω ανώνυμης εταιρίας, που πράγματι υπήρξε διάδικος κατά την πρωτόδικη δίκη, δεν μπορεί, σύμφωνα με όσα προεκτέθηκαν, να αναπληρώσει την προδικασία και να άρει το από την έλλειψη αυτή απαράδεκτο, το οποίο δεν θεραπεύεται ούτε με την εμφάνιση της ενάγουσας ανώνυμης εταιρίας κατά τη συζήτηση της υπό κρίση εφέσεως στο ακροατήριο, η οποία άλλωστε, εφόσον δεν απευθύνεται και κατ’ αυτής η έφεση, δεν είναι διάδικος στην προκειμένη δίκη. Ούτε εξάλλου, η παραπάνω δήλωση του εκκαλούντος, μπορεί να θεωρηθεί παραδεκτή, κατά το άρθρο 224 ΚΠολΔικ, διόρθωση της εφέσεως ως προς τον προσδιορισμό του διαδίκου, αφού έτσι μεταβάλλεται η ταυτότητά του και δημιουργείται αμφιβολία γι’ αυτήν.(βλ. Κ.Μπέη, ΠολΔικ, άρθρο 224, αριθμ. 23, σελ. 1026)Read More

Κατά τη διάταξη του άρθ. 608 § 1ΑΚ, μόλις περάσει ο συμφωνημένος ορισμένος χρόνος η μίσθωση λήγει «χωρίς να απαιτείται τίποτε άλλο», επομένως η μίσθωση εδώ λήγει αυτοδικαίως χωρίς να απαιτείται καταγγελία από μέρους του εκμισθωτή ή οποιαδήποτε άλλη όχληση του μισθωτή (ΑΠ 479/2001 ΕλΔ 43, σελ. 437, βλ. και Χ. Παπαδάκη, Αγωγές Απόδοσης Μισθίου εκδ. δεύτερη, σημ. 2052, 2074).

Εξάλλου η μίσθωση ορισμένου χρόνου λήγει με την πάροδο του συμβατικού χρόνου, εφόσον δεν επακολουθήσει παράταση με συμφωνία εκμισθωτή και μισθωτή πριν από τη λήξη της διάρκειας της ή ανανέωση ή έστω σιωπηρή αναμίσθωση (άρθ. 611 ΑΚ) οπότε, στην τελευταία αυτή περίπτωση η σύμβαση γίνεται αορίστου χρόνου και η λήξη της επέρχεται με καταγγελία.

Περαιτέρω, η σύμβαση μισθώσεως μπορεί να καταργηθεί με αντίθετη σύμβαση των συμβαλλομένων. Η αντίθετη αυτή συμφωνία (καταργητική) μπορεί να είναι ρητή ή σιωπηρή, να συνάγεται δηλαδή από ορισμένη συμπεριφορά των συμβαλλομένων που αποσκοπεί σε αυτή, οπότε έχουμε σιωπηρή κατάργηση της μισθωτικής σύμβασης.

Σιωπηρή συμφωνία για τη λύση της σύμβασης μισθώσεως επέρχεται και στην περίπτωση κατά την οποία ο μισθωτής αποδώσει τη χρήση του μισθίου στον εκμισθωτή. Η απόδοση του μισθίου είναι οικειοθελής ή εκούσια, όταν αυτή πραγματοποιείται κατόπιν ρητής ή σιωπηρής μεταξύ τους συμφωνίας, έστω και με την παράδοση των κλειδιών στα χέρια του εκμισθωτή συνοδευόμενη από επιφύλαξη του τελευταίου ως προς τυχόν αξίωση είσπραξης οφειλόμενων μισθωμάτων και όχι με μονομερή από την πλευρά του μισθωτή εγκατάλειψη του μισθίου, η οποία ούτε λύση της μίσθωσης επιφέρει, ούτε παύση πληρωμής του μισθώματος (βλ. ΕφΑΘ 198/1985 ΑρχΝομ 36.356, ΕφΑΘ 3407/1985 ΕΔΠ 1985).

Δηλαδή, η μονομερής εγκατάλειψη του μισθίου από το μισθωτή χωρίς να το αποδώσει στον εκμισθωτή δεν αποτελεί παράδοση τούτου, ούτε επιφέρει τη λύση της μισθώσεως αφού δεν εμποδίζεται αυτός (μισθωτής) να επανέλθει και να ανακαταλάβει το μίσθιο (βλ. ΜΠΘήβας, 1/2017, Χ. Παπαδάκη: Αγωγαί αποδόσεως μισθίου, έκδ. 1990, αριθ. 709 σ. 259, ΕΑ198/85 Α.Ν 36.366, ΕΑ 3407/85 ΕΔΠ 1985 σ. 148, ΕΑ11/83 Δνη 24.500, ΕΑ 1715/83 Δνη 24.1408).

Αικατερίνη Α. Βασιλοπούλου

Δικηγόρος Αθηνών

Master 2 Université Toulouse I

LLM, Αστικό Δίκαιο και Νέες Τεχνολογίες